Odpowiedzialność dziecka za długi rodzica.

27 mar Odpowiedzialność dziecka za długi rodzica.

Co do zasady, dziecko nie ponosi odpowiedzialności za długi rodzica za jego życia. Odpowiedzialność ta może mieć jednak miejsce po śmierci rodzica, w zależności od tego, jakie działania podejmie dziecko.

Dziecko pełnoletnie w terminie 6 miesięcy od dowiedzenia się o tytule swojego powołania do spadku (czyli dowiedzenia się, że jest spadkobiercą) może złożyć oświadczenie o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku. Spadek można przyjąć wprost, czyli bez ograniczenia odpowiedzialności za długi spadkowe lub z dobrodziejstwem inwentarza, tj. z ograniczeniem tej odpowiedzialności wyłącznie do wartości majątku spadkowego.

Jeżeli dziecko pełnoletnie nie złoży w tym terminie żadnego oświadczenia, to przyjmuje się (z mocy ustawy), że przyjęło spadek z dobrodziejstwem inwentarza.

Jeżeli dziecko nie ukończyło 18 lat, to spadek w jego imieniu może przyjąć lub odrzucić drugi rodzic. Na odrzucenie spadku należy wcześniej uzyskać zgodę sądu rodzinnego.
Jeżeli spadek zostanie odrzucony, to dziecko nie dziedziczy po rodzicu ani nie ponosi odpowiedzialności za jego długi, tzn. że odrzuca zarówno aktywa, jak i pasywa spadkowe.

Przyjęcie proste spadku oznacza pełną odpowiedzialność za długi spadkowe, tj. spadkobierca odpowiada za długi majątkiem spadkowym oraz swoim majątkiem osobistym.

Przyjęcie z dobrodziejstwem inwentarza oznacza z kolei, że spadkobierca odpowiada za dług spadkowy, ale tylko do wartości spadku, tj. do wartości aktywów spadkowych.

Często rodzic (dłużnik alimentacyjny) pozostawia po sobie dług z tytułu niezapłaconych alimentów. Dług z tego tytułu w razie śmierci dłużnika alimentacyjnego wygasa (nie przechodzi na spadkobierców).

Oświadczenie o przyjęciu lub odrzuceniu spadku można złożyć we wskazanym sześciomiesięcznym terminie przed notariuszem lub przed sądem.